A przecam mi żol....

Bōł taki śpiywok – Bułat Okudżawa. Do dzisioj mōm go rada nojbardzij ze wszyjskich. We jednyj ze swoich balladōw śpiywoł tak :

„Co było - nie wróci i szaty rozdzierać by próżno.

Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład.

A przecież mi żal...”

Bōło mu żol, co po Moskwie niy jeżdżōm już sōnki, co niy uwidzi poety Puszkina, co niy ma już wielgich ludzi na pōmnikach i take tam inksze. Suchałach tyj ballady niy wiedzieć, kery już roz i naszło mie take pytanie, eli mie tyż jes czegosik żol. I znodło sie tego trocha. 

Niby nic takigo, a przecam mi żol. Co by niy pedzieć, feryje sie już skōńczōły. Bajtle poprzijyżdżajōm nazod do dōm ze harcyrskich obozōw, kolōniōw, wczasōw u starzikōw. Nō i co s tego? Kejsik, jak jo bōła bajtlym, wrōcanie do dōm ze feryjōw bōło festelnym familijnym fajerym. Siadało sie wtynczos ze ôjcami, siostrami i bracikami i wiela to bôło ôsprowki ô tym, kaj my byli, jak tam wyglōndało, jako my mieli pogoda, co my robili ze kamratami, co nōm dowali do jodła. Asiyli my sie prziwieziōnymi „skarbami” - szyszkami, muszelkami, suszkami, wpisami we pamiyntniku itp. Śmiychu, a uciechy, a nikej i swady bōło przi tym co niymiara. A terozki? Dziynnie esemesy ze sprawozdaniym ze cołkigo dnia, zdjyńcia na fejsie, selfi i co? I w dōma już niy ma ô czym godać. Niy môm nic przeciwko nowoczesnyj technice, przeciwko mobilniokōm i knipsaparatōm... a przecam mi żol...

Pamiyntōm fajery skiż gyburstagu we familiji, pamiyntōm, jak my sie rychtowali ku Godnim Świyntōm, abo ku Wielgi Nocy. Już pora dni do przodku cichtowali my na briftryjgra, kery przinosiōł kartki ze powinszowaniami. Kożdy rok rachowali my, wiela tych kartkōw prziszło, fto ô nos pamiyntoł, fto dostoł jich nojwiyncyj, a fto mioł nijpiykniejsze. To ôstatnie bōło fest ważne, bo potym, we szkole, szło sie tymi kartkami wymieniać i asić sie tymi nojlepszymi. A dzisioj? Fb Ci niy do przepomnieć ô gyburstagu kamrata. Jedyn klik i powinszowania pooooszły. Jednake do wszyjskich. Nikedy ftoś pośle Ci powinszowania esemesym (nale tyż ściōngniynte ze neta). Tak, jak tukej już pisałach, raduja sie tymu, iże ciyngym we świecie cosik idzie do przodku... a przecam mi żol...

Pamiyntōm swōj piyrszy knipsaparat. Mianowoł sie „Druh”. Na robieniu zdjyńciōw znałach sie, jak kot na kwaśnym mlyku, ale knipsowało sie wszyjsko, co bōło wtynczos dlo nos ważne.I to nic, iże zdjyńcia niy miały farbōw, szło robić ino czorno – biołe. Mōm je po dziś dziyń. I moga je w kożdyj chwili pokozać, i niy musza mieć do tego kōmputera. A dzisioj? Modzioki majōm tysiōnce fotek ze wszyjskich fajerōw, imprezōw, trefōw ze kamratami, wczasōw itd. Ino ôbejrzeć jich niy ma kedy, bo do tego trza mieć czas i trza umieć zônaczyć to wszyjsko na kōmpie. A co ze godzinami spōminkōw i ôsprowek przi papiōrzanych zdjyńciach? Fajnie, iże sōm take możliwości, fajnie, iże idzie mieć tysiōnce zdjyńć we jednym miejscu... a przecam mi żol... A Wōm niy?