Cosik ô chorych

Downoch już sam nic niy szkryflała, alech przecam niy przepōmniała ô tym mojym blogu. Wiycie, we ôstatnio niydziela kapelōnek we parafialnych ôgłoszyniach spōmnioł, iże we sobota bydymy mieli już 25 Światowy Dziyń Chorego, a jo niydowno dostałach ôd kamratki ksiōnżka  „Gawędy Stacha Kropiciela” i znodłach tam tako piykno gawynda do chorych i ô chorych. Zdo mi sie, co świyntyj pamiynci ks. Klemens Kosyrczyk, kery jōm naszkryfloł, by sie na mie niy pogorszōł, iże sam, na tym mojym blogu, nikere kōncki tyj gawyndy Wōm dōm poczytać,a co nikere słōwka napisza po mojymu

„A terozki mōm pora słōw do chorych i zdrowych.

Jedna choro pisze we liście, iże bez lato trefiōła jōm wielgo radość. Przedstowcie sie, iże ôna już 8 lot leży we łōżku i ôroz jednego dnia zajyżdżo przed jeji chałpa autok, ze autoka wyskakujōm jeji  kamratki – sodaliski, bierōm jōm ze łōżka, pakujōm do autoka i jadōm śniōm do Wisły. Mogecie sie forsztelować, co to bōła za uciecha dlo tyj boroczki, jak sie tak naroz  mōgła na kwila wyrwać ze tyj swoji klotki i z bliska ôbejrzeć piykny Boży świat ?

A co za uciecha mieli chorzi, jak ôbchodziyli po parafiach „dziyń chorych”!.Prziszli ku takymu chorymu ludzie ze Stowarzyszynio św.Wincentego a Paulo,ôblykli go doporzōntku, potym harcyrze zaniyśli go na rynkach do bryczki i pojechali śniym do kościoła. Co to za radośc bōła, po dugym czasie zaś być we kościele, ôdprawić sie spowiydź, przijōńć Komōnio świynto.! Aże płakali ze radości i wzruszynio borocy chorzi i ci starzi, co prawie chorzi niy sōm, nale tyż już ôd downa ze chałpy wylyźć niy mogōm. Potym wszyjscy do kupy jedli śniodanie – a bōł kołocz, choćby na świynta!.Połosprawiali sie wszyjscy pospołu, posuchali wierszōw i śpiywek i radowali sie, iże trefiyli starych znajomkōw, co jich już ruski rok niy widzieli. Radości bōło zatela i cołki świat zdowoł sie być piykniejszy, a niyjedyn chory na kwila przepōmnioł ô swojym choróbsku. I naszkryfloł jedyn chory,  iże to już niy bōł „dziyń chorych”, ino wielge świynto chorych i co przed tym życie mu sie już mierzło, a po tym świyncie nabroł nowyj chynci do życio przi cołkij swoji chorobie.

Widzicie, chorymu trza radości, urozmajcynio, życio do kupy z inkszymi, ôdwiedzin, pociechy. Tego wszyjskigo chorymu trza tak, jak lyków, a niyroz i bardzi ôd lyków. Trza tego chorego roz za czos wyrwać ze tyj izby, ze tego łōżka, kere mu już ôbrzidło i zrychtować mu jakosik uciecha. A przinojmni nawiedzić go, prziniyść mu jako gruszka miynko, jabko abo piernik dobry – jakosik gazeta, ksiōnżka interesantno……..

Ale niy wszyjscy ôdnoszōm sie noleżycie do chorych.….Niyroz nojbliżsi zamias pomogać , usużyć chorymu, uprzikrzajōm i ôbrzidzajōm mu życie. A niy myślōm przi tym, iże ôni tyż kejsik możno bydōm chorować i sami usugiwanio bliskich bydōm potrzebowali. Co to za gupie ludzie ! Istne pogany ! Niyroz familijo po prostu już wyszczygo, coby tyn chory jak nojpryndzyj umar i niy zawodzoł w doma. (Gańba ô tym godać ! )."

Tekst bōł pisany 70 lot do zadku – we 1947 roku. Eli ôd tego czasu cosik sie zmiyniyło ? Co byście pedzieli ?