Świyntojanowo noc

 Je to cudowno pora. Trwo kwilka. Je widno, klarowno, wōnio agacym i jaśminym.

I tak je ôd hańdowna, choć tymi czasy niy mianowali jōm jeszcze świyntojanowōm, a to skiż tego, co ô świyntym Jōnie  Krzcicielu żodnymu sie nawet niy śniyło. Na tego świyntego światu dugo prziszło jeszcze czekać.

Nale już wtynczos bōła to noc, we kero wszyjscy fajrowali. Nasze pra,pra,pra....starziki żyli podug tego, co rychtowała jym prziroda. Taki fynōmyn, jak nojkrōtszo noc we roku to Ôni „czuli we kościach”. Pieruchym fest jich to radowało. Rozpolali sobōtki, coby kole nich skokać i tańcować. 

Tańcowaniym chcieli wywiyść w pole zło, wywiyść jak nojdalij ôd ludziōw. Tańcowali dlo wiatru, coby wioł kajś daleko za gōry, za lasy. Tańcowali dlo słōńca, coby niy wypolōło trowōw ciynżkich ôd połnych ziorek, coby niy wysuszōło wody we rzykach, stowach, jeziorach. Skokali tyż, coby gowiydź niy pożarła fesztrōw, ino coby sama stała sie jodłym.

Skokanie koło ôgnia i bez ôgyń we ta nojkrōtszo noc roku to jedyn ze nojstarszych bałwochwalskich fajerōw rychtowanych słōńcu, kere mianowali tyż tymi czasy „biołym bogym”.

 Bez te wszyjske wieki niywiela sie zmiyniyło. Roztomajte nacyje majōm rade tyn fajer jeszcze do dzisioj.

Na podstawie tekstu „Noc świętojańska” ze zbioru „Szczodra noc,szczodry dzień”

autor: Maria Żółkowska