Kajsik fōrt daleko, na pojszczodku Europy a Azje, leży taki jedyn land, a w niym miasto Mira. Gynał tam żōł kedyś modziok, kerymu dali na miano Mikołoj. Karlus bōł niyherski, gańbliwy, ale za to fest majyntny. Zdało by sie, iże skuli tego musioł by być w siōdmym niebie, a bōło blank nałopy. Mikołoj ciyngym sie frasowoł , co na świecie je tela biydokōw, kere żyjōm ô głodzie i marznōm, a ôn mo tako festelno mamōna. A nojbardzi bōł zafrasowany, kej widzioł biydne, małe bajtle, co to niyroz ani łoblyczo niy miały.
.
Czynsto, jak szoł drōgōm, widzioł takich biydnych, zmarznionych borokōw, stojōncych przi sztandach, na kerych bōło łod grōma i trocha roztomajtych maszketōw, takich, co na sōm jejich widok ślinka ciykła, a ô smaku kerych ani pojyncio niy mieli, bo przeca jejich ôjce byli biydne, kej mysz kościelno i niyroz i chleba jym niy stykło.Wtynczos kroło sie serce Mikołojowi i kōmbinowoł, jak tym wszyskym bajtlōm pomōc.
I wiycie co ? Wypokopiōł, iże kożdyj nocy, kej wszyscy już bydōm spać, bydzie wyłaziōł z dōmu. Pod mantel brōł wielgi miech, w kerym bōło połno roztomajtych maszketōw, jodła, bawidełek i inkszych ônych i szoł tam, kaj miyszkali te biydoki. Tam dowoł pozōr, coby go żodyn niy widzioł, wyciōngoł te swoje podarki i ôpaternie szoł nazod do dōm. Aż tu kejsik dojrzała go wacha. Chcieli go chycić, bo myśleli co to moge być rojber. A dyć Mikołoj jym uciyk. Wpod do kościoła,coby sie tam schrōnić. Pech chcioł, iże na progu wylecioł mu spod mantla niybieski, malowany w roztomajte kwiotki miech, a ś niego pierniki, kołoczki i inksze bambetle. I ôroz ze ciźby ludzi mało dziołszka zawołała : -"To ôn ! To tyn nasz dobrotnik ! " Natynczos wszyscy poznali, iże to bōł tyn nojlepszy i nojbardzi litościwy, kery wszysko, co mioł, rozdowoł biydnym, a sōm do sia nic niy chcioł.
A biskup, kery już bōł blank stary, zrobiōł go swojym nastympcōm. Bestōż na łobrozkach pokazujōm św. Mikołoja ze infułōm i pastorałym.
